Vrijdag leek een gewone dag te zijn. Mijn kinderen gezond en dus gewoon naar school. Gastkindjes in huis en heerlijk opvang bieden.
Na alle maatregelen en persconferentie was er ophef over het feit dat de scholen open bleven. Vrijdagavond ging ik met dit bericht naar bed en zaterochtend werd ik wakker en las ik als eerste dat de FMS erop aandrong dat scholen dicht gingen. Er zou een spoedoverleg komen en die kwam!
De hele tijd zit het in je hoofd. Je weet het, de scholen gaan dicht. Ik zeg mijzelf dit 100 x in mijn hoofd. Als afleiding heerlijk met mijn gezin naar buiten geweest. Het was lekker weer dus even mijn hoofd leeg maken en naar buiten. Ontzettend genoten met elkaar, maar ik kon het toch niet loslaten en wilde op tijd terug zijn voor de persconferentie.
Terwijl ik zit te kijken en het aan hoor, stromen de berichten op mijn telefoon binnen. Je gaat dicht?! Wat een ontzettende klap!
Keer op keer tegen mezelf gezegd dat de scholen dicht gingen en toch het moment dat het hardop uitgesproken word voelt het als een klap in mijn gezicht! In diezelfde teug adem wordt genoemd dat de kinderopvang ook dicht gaat. Ik voel de tranen achter mijn ogen branden. Hoe gaat dat dan? Mag ik niet meer opvangen? Zie ik 'mijn' kindjes minimaal 3 weken niet? Hoe gaan ouders dit doen? Hoe doe ik het financieel? Wat bied ik mijn eigen 2 kinderen aan?
Zoveel vragen, zoveel verdriet, wanhoop, angst en zorgen. De informatie gaat snel, maar veranderd ook keer op keer. Dan mag ik niet opvangen, dan mag het wel mits beide ouders een cruciaal beroep hebben, dan hoeft maar 1 ouder een cruciaal beroep te hebben.
Gelukkig heb ik goed contact met alle ouders en lijken we er samen uit te komen! Heel fijn! Vandaag knutselpakketjes gebracht bij alle kindjes zodat ze thuis ook leuke dingen kunnen doen.
Een woensdag ga ik naar de school van mijn kinderen. Daar halen we allemaal werkboeken op en krijgen we taken en opdrachten mee voor onderwijs op afstand. Na dit hele gebeuren kan ik dus ook op mijn CV zetten dat ik juf ben en iets in de communicatie doe want ik heb geprobeerd om al mijn ouders zo snel mogelijk op de hoogte te stellen en alles door te spelen. Ik heb ook een soort van functie in een crisisteam vervuld dus die kan er ook bij op. Iedereen had/heeft crisis en met iedereen probeer ik mee te denken en kijken welke mogelijkheden en oplossingen er zijn.
Ah fijn.... Hoe het er nu voorstaat.....?
Geen idee, want wat ik nu vertel veranderd misschien over 5 minuten wel weer.
Laten we vooral contact houden met elkaar en schroom niet om me te appen of bellen!
Reactie plaatsen
Reacties